İmam Ali (a.s) ve Hz. Fatıma’nın (s.a) kızıdır. Hz. Zeynep (s.a) Hicretin beş veya altıncı yılında Cemaziyelahir ayının beşinde Medine’de gözlerini dünyaya açtı.

Hz. Zeynep (s.a) küçük yaşında iken babası İmam Ali’ye (a.s) şöyle sorar:

• “Babacığım! Bizi seviyor musun?”
• İmam (a.s) der ki: “Nasıl sizi sevmeyeyim; sizler benim kalbimin meyvesisiniz.”
• Hz. Zeynep (s.a) cevaben şöyle der: “İki sevgi müminin kalbinde aynı anda olmaz; hem Allah sevgisi ve hem de evlat sevgisi. Eğer kaçınılmaz olursa, sevgi Allah-u Teâlâ’ya, şefkat ve merhamet ise, evlada mahsustur.”[2]

Hz. Zeynep (s.a) küçüklüğünden itibaren İmam Hüseyin’e (a.s) şiddetli ilgi duymaktaydı. Şehitlerin Efendisi’ni görmediği zaman, tahammülsüzlük gösterir ve abisinin güzel cemalini görünce, mutlu olurdu.[3] Beşikte ağladığında İmam Hüseyin’i (a.s) görmesi veya sesini duyması ile sakinleşirdi.[4]

Bu şaşırtıcı olan aşırı sevgiyi gören Hz. Zehra (s.a) bir gün konuyu babası Hz. Resulullah’a (s.a.a) açar. Peygamber Efendimiz (s.a.a) şöyle buyurur: “Ey gözlerimin nuru! Bu kız, Hüseyin ile birlikte Kerbela’ya gidecek ve ağabeyinin dert ve musibetlerine ortak olacaktır.”[5]

Aşura günü “Muhammed” ve “Avn” adlı oğullarını alıp, ağabeyi İmam Hüseyin’in (a.s) yanına giderek, şöyle arz eder: “Ceddim Hz. İbrahim Halil (a.s) Allah katında kurbanlığı kabul etmiştir. Sen de bu iki kurbanı benden taraf kabul et! Eğer kadınlara cihat caiz olsaydı, kesinlikle canımı canana feda ederdim.”[6]

Hz. Zeynep (s.a) sabır ve istikamet abidesidir. Kendisi İmam Hüseyin (a.s) ile birlikte Kerbela’da yer almıştır.

Kerbela vakıası sonrasında Muharrem’in onunda (Aşura günü) bir grup Ehlibeyt ile birlikte esir düşerek, Kufe’ye ve oradan da Şam’a götürülmüştür. Esareti boyunca öteki esirleri koruyup kollamasının yanı sıra, insanları irşat edici ve aydınlatıcı hutbeler de okumuştur. Hz. Zeyneb-i Kübra (s.a) şecaat, fesahat ve belagati ile Kerbela kıyamının kalıcı olmasına neden olmuştur.

Tarihi kayıtlara göre hicretin altmış üçünde Şam’da hayatını kaybetmiş ve orada defnedilmiştir.